حمله قلبی

حمله-قلبی
منظره دریا در زلاند

امروز ، 9 فوریه ، 02 سالها که من یک حمله قلبی شدید داشته ام. در تشخیص و درمان من اشتباهاتی صورت گرفت و به دنبال آن یک دادخواست نه سال به طول انجامید. اما من خوش شانس هستم زیرا زنده ام و علی رغم بیماری غالباً دشوار و گاهی اوقات نگاه بد ، خوشحالم. سالهای اول به خصوص دشوار بود و کیفیت زندگی اغلب پایین بود. من یاد گرفته ام که با عواقب شوک زندگی کنم ، اما ظرفیت قلب به شدت مختل می شود ، و بسیاری از چیزهایی که بسیاری از آنها به عنوان یک امر طبیعی می دانند محدود می شود.

از زمان شوکی که من حدود دوازده مورد کاتتریزاسیون قلب داشته ام ، یک عمل جراحی قلب باز بزرگ انجام داده و سه سفر به سوئد داشته ام و در آنجا ارزیابی شده است که آیا جایگزینی قلب در این شرایط گزینه ای است یا خیر. امروز من نارسایی قلبی دارم و یک برنامه ضربان ساز / نجات دارم ، اما سفرهای بیمارستان را محاسبه نکرده ام. هرچقدر عجیب به نظر برسد ، فکر می کنم تجربه من از من آدم بهتری ساخته است.

حمله قلبی

یکشنبه ، 9 فوریه برای سالها پیش من طبق معمول بیدار شدم جز اینکه احساس خوبی نداشتم. در بدن حالت تهوع یا عدم تحمل داشتم که تشخیص نمی دادم. پرده ها را پایین کشیدم و نور داخل آن جاری شد. در بالکن را باز کردم و هوای تازه فوریه را کشیدم تا از بوی بدنم خارج شود. چای صبحانه ام را خوردم و با خودم فکر کردم که بدنم احتمالاً از استرس سالهای اخیر بهبود می یابد. خسته بودم و با خودم فکر کردم که شاید تازه پیر شده ام. به خودم لبخند زدم پیر تو 37 هستی.

کمی شبیه صبحانه بود که مرا زیر و رو می کند بنابراین تصمیم گرفتم کمی به عقب برگردم. هنگامی که از خواب بیدار می شوم ، نوعی گرفتگی در قفسه سینه ام وجود دارد و از ناحیه شانه سفت هستم ، مشکل تنفس دارم و با خودم متفاوت هستم. سعی می کنم به جلو خم شوم و دست و شانه هایم را تکان دهم و حرکت را به قسمت بالاتنه برسانم و مثل لحظه تسکین است. اما من هنوز مثل سیلی به سینه نشسته ام و با خودم فکر می کنم اگر دچار حمله قلبی شده ام اما این فکر را از من دور می کنم ، خودم را سخت می کنم ، یک داروی مسکن می گیرم ، به ژاکتم می زنم ، سوار ماشین می شوم و دستگاه را تنظیم می کنم جهت یک کنسرت.

شریک زندگی ام در ماشین می پرد و ما از آنجا رانندگی می کنیم. وقتی به مقصد می رسم ، با عجله از ماشین بیرون می آیم و بیست پله ای را که باید صعود کنم تا به سالن کنسرت بروم ، نگاه می کنم. هنوز درد سینه ام آزارم می دهد و قبل از اینکه از پله ها بالا بروم جلوی او چشمی می کشم. در مرحله سه ، من مادر شدن می شوم و احساس می کنم چقدر قفسه سینه سنگین است ، اما مدام از پله ها بالا می روم و درد بیشتر می شود. حالا او شروع به بیرون کشیدن به شانه های من کرده است ، این باعث می شود عرق کنم و احساس خیلی بدی دارم و خسته ام. دوستم جلوی من کمی آهسته دویده بود و با مردم گپ زده بود. وقتی سرانجام رنگ پریده ، مادر و عرق سرد از نقطه پله ها بالا می آیم ، او جلوی من را نگاه می کند. او به سرعت متوجه می شود و به من می گوید “گوش کن مردی که تو را به بیمارستان می بریم زیرا به نظر می رسد که دچار حمله قلبی شده ای” ناله می کنم و او مرا می گیرد ، مرا از پله ها پایین می آورد و به داخل ماشین می برد و با سرعت حرکت می کند و به سمت Borgarspítalinn جایی که ما می دانیم اتاق اورژانس است.

اتاق های اضطراری

من در تنفس مشکل دارم و احساس می کنم به اکسیژن نیاز دارم. درد مداوم است به گونه ای که گویی قفسه سینه ام را گرفته و درد به شانه ها و هر دو بازوی من منتهی می شود ، باعث تعریق من می شود و احساس می کنم در حال مرگ هستم. از ماشین به من کمک می شود و دیگر نمی توانم ، در لابی می افتم ، درد غیر قابل تحمل است و منصرف می شوم. مردم می دوند و من در میله ها قرار می گیرم و همزمان یک تبلت زیر زبانم می گیرم. من را به اتاق نشیمن سوق می دهند ، از ژاکت و سوزن هایم پاره می شوند و در هر دو بازو قرار می گیرند و انواع لوله ها را بر روی سینه من قرار می دهند و دستگاه ها شروع به لوله گذاری در اطراف من می کنند. چیزهای زیادی در حال انجام است ، دست های زیادی در هوا است.

احساس نمی کنم می توانم کارهای بیشتری انجام دهم و این فکر به ذهنم خطور می کند که شاید آخرین لحظات این زندگی را داشته باشم. ابتدا بیشتر می شوم و می اندیشم که هدف من از این زندگی چیست. من با چشمانم نسبت به سرنوشتم از خواب بیدار می شوم و درد آنقدر زیاد است که ممکن است راه حلی برای آنها گزینه بدی در شرایط نباشد.

در وسط فکرم ، به یاد خوابی افتادم که دو شب قبل دیده ام. بعد خواب دیدم که خدا را ملاقات کردم و او از من خواست کنار او روی ذغالی بنشینم. او کتاب زندگی من را به من نشان داد و به من گفت که تنها کاری که باید انجام دهم اعتماد کردن است. ناگهان انگار قانونی به ذهنم خطور کرد و آرامش بر من غلبه کرد و با خودم فکر کردم بله هدفی در زندگی من وجود داشته است و اگر این آخرین لحظه زندگی من باشد اشکالی ندارد. همه چیز همان است که باید باشد.

حالم بهتر است ، دستگاه ها دیگر با همان شدت بوق نمی زنند و درد فقط تسلیم می شود و به نوعی به خودم می آیم. پرستاران اطراف من دوست داشتنی هستند و به من می گویند که اکنون آنها شرایط را مدیریت کرده اند و به یک آمبولانس دستور داده شده است که من را به اورژانس برای درد قفسه سینه به Hringbraut منتقل کند و در آنجا تشخیص و درمان بیشتر انجام شود. درد در قفسه سینه من برطرف نشده است اما من به دلیل اینکه به من دارو و مقدار زیادی مورفین در رگهایم داده اند احساس بهتری دارم بنابراین با آرامش منتظر آمبولانس هستم. من خسته ام و بعد از خودم احساس خوبی در دست دارم.

بیش از یک ساعت پس از رسیدن من به بورگارسپیتالی ، من را با آمبولانس به پایین و به مقصد Hringbraut با مقداری پر از کاغذ که قرار است در آنجا همراه من باشد منتقل کردم (بعدا مشخص شد که برخی از اینها مقاله یا حتی همه آنها گم شده اند و بعداً هرگز ظاهر نشده اند). من کمی مشکل دارم که خودم را در کلینیک درد قفسه سینه ببینم ، اما در آخر من را در یک اتاق کناری قرار می دهند که شبیه اتاق عمل است و نسبتاً سرد است. هیچ زنگ و پتویی روی من نمی اندازند. من شروع به انجام آزمایش خون ، گرفتن نوار قلب کرده ام و سپس به من گفته می شود که صبر کنم.

صبر می کنیم و من به محیط اطرافم که بسیار سرد است نگاه می کنم ، کمترین چیزی را می گویم و من یک پتو فرت روی سرم دارم و از سرما می لرزم. این درد با شدت فزاینده ای به من برمی گردد و من شروع به فراخوانی کسی می کنم که می تواند به من کمک کند. بالاخره یک پرستار می آید و من می پرسم که آیا او می تواند چیزی قدرتمندتر برای درد به من بدهد. او در ابتدا از این موضوع راضی نیست ، اما بعد از مدتی من کمی مرفین می گیرم و مدتی تسکین می یابد ، اما فقط برای مدتی تسکین می یابد.

صبر کن

متخصص کشیک ناگهان حاضر می شود و می گوید آزمایش خون به خوبی انجام شده و کاردیو نیز انجام شده است ، بنابراین ما فقط فاصله خود را حفظ می کنیم و پس از سه ساعت آزمایش خون و انتشار جدید انجام می دهیم. او تند به من نگاه می کند و از من می پرسد که آیا درد با استنشاق تغییر می کند و من نفس عمیق می کشم ، فکر می کنم ، بیشتر نفس می کشم و مطمئن نیستم اما البته ممکن است که او با استنشاق تغییر کند. برای من ارزیابی دشوار است و احساس می کنم در وضعیت نامناسبی قرار گرفته ام زیرا در طول روز مقدار زیادی مسکن به من داده اند. این متخصص به من می گوید که احتمالاً پریکاردیت است و می تواند دردناک باشد اما خطرناک نیست. راحت شدم.

اما زمان می گذرد و حالم بهتر نیست. آزمایش خون و نوار قلب بیشتر انجام می شود ، اما درد همه در حال افزایش است.

من مدام خواهان کمک می شوم ، اما مدت زیادی است که جوابی نمی گیرم ، اما در راهرو می شنوم که مردم مقابلم هستند. مدام تماس می گیرم و بالاخره پرستار می آید و شکایت می کنم. او به من گفت که آنقدر مسکن به من داده اند که تزریق آنها به مدت نامحدود به من امکان پذیر نیست. من بدبختم ، رنج می برم. پرستار می رود تا پرونده را بررسی کند و مدتها بعد به جستجوی من می آید و می گوید که می توانم یک دوز کمتری دریافت کنم. او همچنین به من گفت که ما در شرف انجام آزمایش خون سوم و انتشار جدید هستیم. سرمو تکون میدم و چشمامو میبندم.

زمان می گذرد و احساس می کنم هیچکس به من فکر نمی کند. درد با تمام قدرت بر سرم می ریزد و من از خستگی خسته می شوم و در حالی که در این فضای سرد و خالی از سکنه می لولم کلمات در من کوچک می شوند. از سرما می لرزم. این احساس به من می گوید که وضعیت خوبی ندارم ، همه چیز درست نیست. کسی نیست که از من مراقبت کند و از خواب بیدار می شوم. من در جهان احساس بسیار کوچک و بدبختی و تنهایی می کنم.

سرانجام ، آزمایش خون و نوار قلب بیشتری انجام می شود و ساعت بیش از ده شب است. شش ساعت از تصادف من در بورگارسپیتالی می گذرد. ​​

هیچ کس با من صحبت نمی کند و من شده ام عدم تحمل درد دوباره تماس می گیرم و زنگ می زنم اما جوابی نمی گیرم ، فراموش شده ام.

تجزیه و تحلیل

ناگهان متخصص جلوی در ظاهر می شود و او جدی است و به من می گوید که قصد دارد مرا برای سونوگرافی ببرد. او خودش مرا رانده ، چیزی نمی گوید اما بسیار جدی است. او قطعه را با ژل روی سینه ام می لغزد و می گذارد داخل شیشه. ناگهان بلند می شود و به سمت تلفن می رود اما من جمله را نمی فهمم اما احساس می کنم او نگران است. او مرا سریع به اتاق اورژانس و پشت اتاق عمل سردی که تمام روز در آن بودم ، می رساند. پرستاران به دیدن ما می آیند و جدی اما دوست داشتنی هستند. اتفاقی در حال رخ دادن است که من متوجه نمی شوم ، من بعد از روز کاملاً تمام شده ام و توجه از بین می رود. مرا به اتاق نشیمن منتقل می کنند. در اعماق گوشه ای یک تخت آراسته می بینم و خوشحالم که بالاخره می توانم با پتو و زنگ به گرما و حتی داخل تختی بروم.

من در رختخواب من خوابیده ام و دستهای زیادی در اطراف تختم وجود دارد که دارای وسایل و کیف و سوزن هستند ، همه در نگاه اول دوست داشتنی اما جدی هستند. متخصص می آید راه می رود و او سنگین است. او به رختخواب من می آید و به من می گوید که معاینه نشان داده است که من یک حمله قلبی بزرگ داشته ام و اکو نشان می دهد که در یک ناحیه بزرگ در مقابل عضله قلب انقباض وجود دارد و کم است. من اعتراف می کنم اما آنچه او به من می گوید را نمی فهمم و نمی توانم آن را در هیچ زمینه ای بیان کنم. با این حال ، من می فهمم که اوضاع وخیم است و ممکن است زندگی من تهدید شود.

او به من می گوید که در حال حاضر باید به من ترومبولیتیک درمانی داده شود تا سعی کنم لخته خونی را که عروق کرونر قلب را مسدود می کند شل کرده و از قلب به اندازه کافی خون غنی از اکسیژن جلوگیری کند. بدون درک دقیق آنچه او می گوید ، شرایط به گونه ای است که به نظر می رسد نکروز بزرگی در بخشی از قلب ایجاد شده است زیرا قلب برای بسیاری از ساعتها تغذیه نشده است. با خودم فکر می کنم که احتمالاً اشتباهی وحشتناک در اینجا رخ داده است ، اما این مسئله اخیر است.

اندکی بعد مرا به بخش قلب منتقل کردند و در یک اتاق کوچک قرار دادند. در آنجا من را در یک تختخواب خوب قرار می دهند و از من مراقبت می کنند. روز سختی بود و دیگر انرژی برایم باقی نمانده است اما فکر می کنم از طبقه پایین اتاق اورژانس مراقبت خوبی نکرده ام ، این یک اقامت مقوی بوده است. من نمی دانم چه بلایی سرم خواهد آمد اما در اینجا مردم با من صحبت می کنند و من نگران این هستم که بهترین ها را داشته باشم. من نسبت به این گرمی که به من نشان داده می شود حساس می شوم و وقتی می خواهم بخوابم احساس می کنم اشک ها جاری می شوند.

یادبودی دور از 9 فوریه

Björn igfeigs.

دیدگاه‌ها

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *